Een paar maanden geleden nam de eigenaresse van Tisha, een prachtig rottweiler teefje met indringende ogen, contact met mij op omdat ze alles wilde weten van hun hondendame. Tisha stond al, voordat ik bewust contact met haar opnam, in de start blokken! Zij was er klaar voor om haar zegje te doen en met een open en toegankelijke houding stond haar verhaal zo op de mail. De eigenaresse was zo blij met de inhoud, welke in het verslag van het contact te lezen was, dat ze enthousiast mailde dat zelfs haar man hierdoor een beetje overtuigd was van het feit dat dierentelepathie misschien toch wel eens zou kunnen bestaan. Nog geen 100% medestander maar toch…
Inmiddels doe ik dit werk al een aantal jaren en ik merk dat het toch altijd prettig is om teruggekoppeld te krijgen dat mensen het verhaal van hun dier herkennen. Dat ze het gevoel krijgen dat hun dier een stem heeft gekregen. Dat ze zelfs de intonatie van de antwoorden soms zo kunnen plaatsen dat het lijkt alsof de woorden daadwerkelijk uit de mond van hun kanjer is gekomen. De fase van onzekerheid en de behoefte om anderen te overtuigen heb ik, na veel ups en downs, getracht achter me gelaten. Er zullen altijd mensen sceptisch en kritisch zijn. En eerlijk gezegd kan ik men daar geen ongelijk in geven. Het is ook lastig om iets zo maar voor zoete koek aan te nemen als je het zelf nooit ervaren hebt! Door levenservaring verliezen we allemaal die kinderlijke onschuld. Die fase in je leven dat je wel geloofd in Sinterklaas, in sprookjes en in alles wat volwassenen je vertellen. Een fase waarin alles mogelijk lijkt te zijn. Tijdens het opgroeien ga je overtuigingen en andermans waarheden overnemen als zijnde jouw waarheid. Het kan dan best lastig zijn om in je eigen overtuigingen te blijven geloven. En zo verdwijnen eventuele spirituele ervaringen uit de jeugd op de achtergrond als kinder fantasietjes.
Tisha had haar baasjes geraakt en ik was haar enorm dankbaar dat ze mij, met zo veel gemak en openheid, in haar wereld had toegelaten.
Een onverwachte wending
Een paar weken na het eerste contact met Tisha kwam een verontrustende mail. Het ging niet goed met Tisha en de eigenaresse maakte zich ernstige zorgen. Wat ik toen bij Tisha voelde was de enorme verbintenis die zij had met haar eigenaresse. Daarbij voelde ik bijna een berekenende voorzichtigheid vanuit Tisha in het geven van informatie over haar fysieke welzijn, alsof alles wat er gebeurde een hoger doel had. Ik was lichtelijk gefrustreerd, dat ik gevoelsmatig het incomplete verhaal aan de eigenaresse moest terug koppelen. Er was ‘iets’ en ik voelde onmacht omdat ik er niet bij kon komen. Alles wat ik van Tisha doorkreeg was, in tegenstelling tot ons eerste contact, onbeduidend en vaag. Het enige concrete wat ze doorgaf was dat ze lichamelijk behoefte had aan de vitamine B12. Het aparte was dat de dierenarts, toevallig die dag ervoor, Tisha een vitamine B12 spuit had gegeven. Waarschijnlijk had ze deze info aan mij gegeven om de baasjes er van te overtuigen dat het wel Tisha was die ik aan de lijn had gehad maar dat ze doelbewust niet meer details wilde of kon geven. Een dag of twee, na dit tweede contact met Tisha, stapte ik in bed. Terwijl ik het licht uit deed kwam Tisha ineens in beeld. Ze vertelde mij wat haar precies mankeerde en waarom ze dit voor zichzelf had gehouden. Het was haar tijd, ze wilde een waardig afscheid zonder gesleutel aan haar lijf… Ik was totaal overrompeld en ook ontroerd dat ze mij dit kwam vertellen. Het mag duidelijk zijn dat ik niet verbaasd was dat er de volgende ochtend een mail in mijn mailbox stond met het treurige bericht dat ze Tisha, die avond daarvoor, hadden moeten laten inslapen….